نزدیک به ۴ سال پس از این که تقریباً یک میلیون نفر آواره و پناهنده با سیاست درهای باز آنگلا مرکل و دولتش مواجه شدند، آلمان به آرامی و در سکوت کامل در حال بستن درهای خود به روی درخواست های پناهندگی است و اخراج کسانی که پرونده پناهجویی آن ها رشد شده را تشدید کرده است. این متد جدید برخورد با پناهجویان حتی با کاهش ۸۰ درصدی ورودی پناهندگان نسبت به بحران سال ۲۰۱۵ همچنان ادامه داشته و حتی بدتر نیز شده است. روز چهارشنبه گذشته، هورست سیهوفر، وزیر کشور دولت ائتلافی آلمان اعلام کرد که در سال ۲۰۱۸، آلمان نزدیک به ۱۸۵٫۰۰۰ درخواست پناهندگی دریافت کرده است که نسبت به سال قبل از آن نزدیک به ۱۷ درصد کاهش داشته است در حالی که این رقم در اوج بحران پناهجویان و هجوم آن ها به اروپا و بخصوص آلمان، به ۸۹۰٫۰۰۰ درخواست بالغ می شد.
سیهوفر در این باره چنین می گوید: «ما اکنون مشکل را تحت کنترل داریم و همه چیز را منظم کرده ایم. ما برای کسانی که در معرض خطر هستند حمایت ایجاد می کنیم. با این وجود، این افراد تا زمانی می توانند از حقوق پناهجویی برخوردار باشند که بتوانیم کسانی که نیاز به حمایت ندارند را به کشورهایشان بازگردانیم». وی با حالتی مفتخرانه اعلام کرد که عدد توافق شده با دیگر اعضای ائتلاف دولت در بیشترین حد ممکن قرار داشته است.
کاهش درخواست ها، افزایش اخراج ها
اما چیزی که وزیر کشور آلمان به آن اشاره نکرد این بود که در حالی که تعداد درخواست های پناهجویی به شدت کاهش یافته است، تعداد کسانی که پس از رد درخواست پناهجویی از کشور اخراج می شوند به شدت افزایش یافته است و همچنان در حال افزایش است. اسناد و ارقام ارائه شده توسط وزیر کشور در پاسخ به سوال قانونگذاران حزب چپ کشور ارائه شده که نشان می دهد پس از بحران مهاجران تعداد اخراجی ها از کشور سالانه تقریباً دو برابر شده و در سال گذشته به ۲۰٫۰۰۰ نفر رسیده است و علیرغم کاهش در تعداد درخواست های پناهندگی، این درصد تقریباً بدون تغییر باقی مانده است.
سال گذشته بیش از ۸٫۰۰۰ پناهجو به دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپا فرستاده شده اند که اولین بار از طریق آن کشور وارد اتحادیه اروپا شده اند. تعداد اخراجی ها، همچنین، پرده از کشمکش کشورهای اروپایی بر اسر این که چه کشوری مسئول رسیدگی به درخواست های پناهجویان است بر می دارد. بیش از ۳۰ درصد افرادی که به دیگر کشورهایی اروپایی عودت داده شده اند به ایتالیا بازگردانده شده اند در حالی که یونان از پذیرش بخش اعظم درخواست های صورت گرفته توسط آلمان برای پذیرش مهاجرانی که از طریق این کشور وارد اتحادیه اروپا شده اند سرباز زده و کشور مجارستان نیز به هیچ درخواستی از جانب دولت آلمان پاسخ مثبت نداده است.
همچنین این آمارها بر این دلالت دارد که دولت آلمان در سیاست موسوم به «Wilkommenskultur» به معنای «فرهنگ خوشامدگویی» به مهاجران بازنگری کرده است، سیاستی که در سال ۲۰۱۵ و در برابر موج مهاجران در پیش گرفته شد. آنگلا مرکل در آن سال با باز کردن درهای کشورش به روی بیش از یک میلیون مهاجر و پناهجو، در سخنانی مشهور و برای تهییج مردم کشورش به خوشامدگویی به پناهجویان عمدتاً آفریقایی و آسیایی چنین گفت: «ما می توانیم» (Wir Schaffen Das).
محبوبیت احزاب چپگرا
از آن روز به بعد، حزب مخالف مهاجران موسوم به آلترناتیو برای آلمان (Alternative for Germany (AfD)) با افزایش محبوبیت در سر صندوق های رأی مواجه شده است. چندین مورد جرم و جنایت قابل توجه از جانب مهاجران نیز باعث تحت تاثیر قرار گرفتن افکار عمومی و افزایش نارضایتی از هجوم پناهجویان و ورود آن ها به کشور شد؛ از جمله تجاوزات جنسی دسته جمعی در عصر روز کریسمس سال ۲۰۱۵-۱۶ در شهر کلن که در آن چندین زن توسط دسته هایی از «مردان کشورهای شمال آفریقا» مورد حمله و تجاوز قرار گرفتند. تابستان سال گذشته،پس از آن که یک مرد محلی توسط دو مهاجر به ضربات چاقو به قتل رسید اعتراضات خیابانی در شهر چمنیتز در شرق کشور به خشونت کشیده شد.
واکنش های منفی مردم به این اتفاقات باعث شد که احزاب دولت مرکزی آلمان تصمیم به اتخاذ سیاست هایی سختگیرانه تر در قبال مهاجرت و پناهجویی بگیرند. این موضوع بخصوص در میان اتحاد دموکرات مسیحی مرکل و حزب باورایایی متحدش، حزب اتحاد اجتماعی مسیحی مورد توجه قرار گرفت که رهبری آن را سیهوفر بر عهده داشت. اما هیچ تضمینی وجود ندارد که سختگیری در ماجرای پناهجویان بتواند رأی های بیشتری را به صندوق احزاب دولت مرکزی آلمان سرازیر کند. در حالی که سیهوفر از سیاست موسوم به «نقشه هوشمندانه مهاجرت» خود و متحدانش حرف می زد، حزب متبوعش در رقابت با حزب راستگرای آلترناتیو برای آلمان و حزب چپگرای سبزها که سیاست هایی لیبرال تر را در قبلا بحران مهاجرت دنبال می کند شکست خورد. پس از این شکست بود که سیهوفر از ریاست حزب خود کنار زده شد.
کشورهای امن
هفته گذشته، پارلمان آلمان تصویب کرد که کشورهای مراکش، الجزایر، تونس و گرجستان را به فهرست «کشورهای امن اصلی» اضافه کند که بدست آوردن پناهندگی در آلمان را برای شهروندان این کشورها که خود را به آلمان رسانده اند بسیار دشوار کرده است. بر اساس گزارش وزارت کشور آلمان، در سال ۲۰۱۷ بیش از ۱۵٫۰۰۰ پناهجو از این ۴ کشور در آلمان درخواست پناهندگی داده اند که تنها به ۷ نفر از آن ها پاسخ مثبت داده شده است. به حدود ۳۰۰ نفر دیگر از این تعداد نیز حمایت های انسان دوستانه موقت داده شده بود که با قرار گرفتن کشورهای فوق در زمره کشورهای امن، این افراد نیز ناچار به ترک آلمان خواهند بود.
در حالی که سیهوفر می گوید که دسته بندی مجدد درخواست های پناهندگی، باعث تسریع در فرآیند رسیدگی به پرونده های درخواست پناهندگی خواهد شد، لوییز آمستبرگ، سخنگوی امور مهاجرت از حزب سبزها با این دیدگاه کاملاً مخالف است و می گوید: «شخصاً فکر می کنم که بدترین چیز در مورد این موضوع این است که می خواهد این طور وانمود کند که رده بندی مجدد این ۴ کشور می تواند به طور عمیق به حل مشکلاتی که ما با سیاست های پناهجویی مان داریم منجر شود».
